Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/165

—   165   —

 — Wiele, mniej więcej, szacujesz ten majątek, panie Colbert?...
 — Do czterdziestu miijonów, pięćset sześćdziesiąt tysięcy dwieście liwrów, dziewięć soldów i osiem denarów — odpowiedział Colbert.
 Kardynał westchną mocno i patrzył na Colberta z podziwem, lecz pozwolił sobie uśmiechnąć się.
 — Pieniędzy znanych — dodał Colbert, jakby odpowiadając na ten uśmiech.
 Kardynał podskoczył prawie na swem łóżku.
 — Co przez to rozumiesz?... — rzekł.
 — Rozumiem przez to — rzekł Colbert — że prócz tych czterdziestu miijonów pięćset sześćdziesiąt tysięcy dwieście liwrów, dziewięć soldów i osiem denarów, jest jeszcze trzynaście miijonów, o których nikt nie wie.
 — O!... — westchnął Mazarini — co za człowiek!...
 W tej chwili głowa Bernouina ukazała się we drzwiach.
 — Cóż tam — zapytał Mazarini — dlaczego mi przeszkadzają?...
 — Ojciec teatyn, spowiednik Waszej przewielebności, był na dziś wieczór zamówiony, inaczej nie mógłby powrócić aż pojutrze.
 Mazarini spojrzał na Colberta, który zaraz wziął za kapelusz, mówiąc:
 — Powrócę, Wasza przewielebność.
 Mazarini wahał się.
 — Nie, nie — rzekł. — Wszakże jesteś także moim spowiednikiem; to, co mówię jednemu, drugi może słyszeć. Zostań tu, Colbercie.
 — Lecz czy spowiednik na to zezwoli, ażeby tajemnica pokuty nie była zachowaną.
 — Nie turbuj się o to, ukryj się za łóżkiem.
 — Mogę wyjść i poczekać w przedpokoju.
 — Nie, nie, lepiej, abyś słyszał spowiedź uczciwego człowieka.
 Colbert ukłonił się i schował.
 — Wprowadź ojca teatyna — rzekł Mazarini, zasuwając firanki od łóżka.