Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/169

—   169   —

 — Niechętni, to głupcy, monsiniorze... Czyż nie było to potrzebne dla dobra narodu i młodego króla, abyś żył w przyjaznych stosunkach z królową?... Idźmy dalej.
 — Zaręczam ci — mówił Mazarini — że straszny ciężar z serca mi zdejmujesz.
 — Ależ to wszystko drobnostki!... Przypomnij sobie, monsiniorze, coś ważniejszego.
 — Dużo wielkich ambitnych dążności, ojcze mój wielebny.
 — Jest to popęd do czynów znakomitych, monsiniorze.
 — Nawet kuszenie się o tjarę?...
 — Być papieżem, to znaczy być najlepszym z chrześcijan... Czemuż nie miałbyś tego pożądać?
 — Wydrukowano nawet, że aby tego dostąpić, sprzedałem Cambrais Hiszpanom.
 — Być może, iż sam dopuściłeś się winy, nie prześladując dostatecznie pamflecistów?...
 — A zatem, ojcze wielebny, mam już zupełnie lekkie serce. Czuję tam tylko grzeszki powszednie.
 — Powiedz, eminencjo.
 — Upodobanie do gry.
 — To troszkę światowe, ale wreszcie byłeś zmuszony, z obowiązku wysokiego stanowiska, prowadząc dom...
 — Lubiłem wygrywać...
 — Niema gracza, któryby grał, aby przegrywać.
 — Oszukiwałem troszeczkę...
 — Odzyskiwałeś tylko stracone. Idźmy dalej...
 — Teraz już, ojcze wielebny, nie mam nic więcej na sumieniu. Daj mi więc rozgrzeszenie, a dusza moja, skoro Bóg ją powoła, bez żadnej przeszkody będzie mogła stanąć przed Jego tronem.
 Teatyn nie poruszył ani ręką ani ustami.
 — Czego czekasz, ojcze wielebny?.. — odezwał się Mazarini.
 — Czekam końca.
 — Jakiego końca?..
 — Spowiedzi, monsiniorze.