Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/170

—   170   —

 — Ależ ja skończyłem.
 — O!... nie!.. myli się Wasza eminencja.
 — Przynajmniej ja nie wiem o tem.
 — Przypomnij sobie dobrze.
 — Przypomniałem sobie, jak mogłem najlepiej.
 — Ja tedy postaram się dopomóc ci, monsiniorze.
 — Ciekawy jestem.
 Teatyn kilkakrotnie zakaszlał.
 — Nic mi nie mówisz o skąpstwie, co także jest grzechem głównym, ani też o twych miljonach, — rzekł.
 — O jakich miljonach, mój ojcze wielebny?..
 — O tych, co je posiadasz, monsiniorze.
 — Mój ojcze, te pieniądze do mnie należą, czemuż mam o nich mówić?
 — Bo widzisz, monsiniorze, w tym razie zdania nasze różnią się najzupełniej. Mówisz, że pieniądze te do ciebie należą, a ja znów utrzymuję, że zupełnie do kogo innego.
 Mazarini przesunął skostniałą ręką po wilgotnem od potu czole.
 — Jakże to?.. — wybełkotał.
 — Rzecz tak się ma... Wasza eminencja, dużo mienia zyskałeś w służbie królewskiej...
 — Hm!.. dużo... ale to wcale nie zanadto.
 — Jakkolwiekbądź, skądże ono pochodzi?...
 — Z dóbr państwa.
 — Państwo to król.
 — Jakiż stąd wniosek wywodzisz, ojcze wielebny?... — zapytał Mazarini, którego drżączka poczęła zdejmować.
 — Nie mogę żadnego wyprowadzić wniosku, bez listy dóbr, będących w posiadaniu Waszej eminencji. Policzymy zatem, jeżeli pozwolisz: Biskupstwo Metz do ciebie należy.
 — Tak.
 — Opactwa Saint-Clemens, Saint-Arnoud i Saint-Vincent, a wszystko to w Metz?..
 — Tak.