Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/171

—   171   —

 — We Francji opactwo Saint-Denis, piękny majątek!...
 — Tak, mój ojcze wielebny.
 — Bogate opactwo Cluny!...
 — Tak, moje.
 — Świętego Medarda w Soissons, sto tysięcy liwrów dochodu!...
 — Nie przeczę.
 — Świętego Wiktora w Marsylji najlepsze na całem południu!...
 — Tak, mój ojcze.
 — Rocznie okrągły miljon. A z pensją kardynała i ministra.. może i całe dwa miljony.
 — E!...
 — W przeciągu lat dziesięciu zatem, dwadzieścia miljonów.... a dwadzieścia miljonów, umieszczonych na pięć procent, dają. dwadzieścia miljonów więcej w ciągu lat dziesięciu.
 — Jak na teatyna, znakomicie rachujesz!...
 — Odkąd Wasza eminencja umieściłeś nasz zakon w klasztorze, który zajmujemy w bliskości Saint-Germain des Pres, czyli od 1644 roku, ja prowadzę rachunki zgromadzenia.
 — I moje także, jak widzę, mój ojcze wielebny.
 — Należy mieć trochę pojęcia o wszystkiem, monsiniorze.
 — I jakież wyprowadziłeś wnioski?
 — Wnioskuję, iż objętość ładunku za wielka jest, abyś zmieścił się, eminencjo, w wąskich drzwiach, prowadzących do raju..
 — Na potępienie będę skazany?...
 — Rozumie się, jeżeli nie zwrócisz, co komu należy.
 Mazarani wydał okrzyk, pobudzający do litości.
 — Zwrócić!... lecz komuż to, dobry Boże?...
 — Prawemu właścicielowi tych pieniędzy, królowi!...
 — Ależ to ja wszystko od niego dostałem!...
 — Chwileczkę!... Król nie podpisuje przekazów do ministra skarbu dla wypłaty.
 Westchnienia Mazariniego zamieniły się w jęki.
 — Rozgrzeszenia — zawołał.