Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/190

—   190   —

 — Tak więc — odezwał się znowu Mazarini — Wasza wysokość myśli, że król... (zastanowił się na chwilę), że król ma tu przyjść... aby mi złożyć krótkie podziękowanie?
 — Tak sądzę — rzekła królowa.
 Mazarini ostatniem wejrzeniem spiorunował Colberta.
 W tejże chwili woźni oznajmili króla w przedpokojach, przepełnionych gośćmi. Wieść ta sprawiła zamęt, z którego skorzystał Colbert, aby wymknąć się przez drzwiczki alkowy.
 Anna Austrjacka powstała, oczekując ukazania się syna.
 Ludwik XIV-ty stanął na progu z wzrokiem utkwionym w umierającego.
 Jeden z woźnych zatoczył do łóżka fotel. Ludwik XIV-ty powitał ukłonem matkę, następnie kardynała, i usiadł. Królowa także zajęła miejsce.
 Mazarini nareszcie pierwszy przerwał milczenie.
 — Wasza Królewska Mość — rzekł — w Vincennes osiadłeś?
 Ludwik XIV-ty skinął potakująco głową.
 — Jest to pełna uprzejmości łaska — mówił dalej Mazarini — wyświadczona umierającemu, która śmierć lżejszą mu uczyni.
 — Mam nadzieję — odpowiedział król — że nie umierającego, lecz, chorego, którego łatwo uleczyć, przychodzę odwiedzić.
 Mazarini potrząsnął głową, jakgdyby chciał powiedzieć: „Zbytek dobroci Waszej Królewskiej Mości; lecz ja sam lepiej wiem, co mam o tem sądzić“.
 — O, ostatnie to odwiedziny, Najjaśniejszy Panie — rzekł — ostatnie!...
 — Gdyby tak być miało, panie kardynale — odezwał się Ludwik XIV-ty — przyszedłbym zasięgnąć rad od przewodnika młodości mojej, któremu wszystko zawdzięczam.
 Anna Austrjacka była kobietą; nie mogła powstrzymać się od łez. Sam Ludwik XIV-ty wydawał się mocno wzruszonym, a najwięcej z nich Mazarini, lecz z pobudek wręcz przeciwnych.
 I znowu nastało milczenie.
 Królowa otarła łzy, a król powrócił do równowagi.
 — Powiedziałem — ciągnął król — że dużo zawdzięczam Waszej Eminencji.