Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/191

—   191   —

 Kardynał pożerał oczami Ludwika XIV-go, gdyż czuł, iż zbliża się chwila stanowcza.
 — A głównym przedmiotem odwiedzin moich, było najszczersze podziękowanie za ostatni dowód przyjaźni, który mi łaskawie przysłałeś.
 Oblicze kardynalskie pokryły dziwne bruzdy, wargi rozchyliły się i srodze żałosne westchnienie rozsadzało mu piersi.
 — Najjaśniejszy Panie — rzekł on — gotów byłem obedrzeć rodzinę moją... wszystkich moich w nędzy pogrążyć... co mi za złe poczytane być może: lecz nikt nie powie przynajmniej, że nie chciałem poświęcić wszystkiego mojemu królowi.
 — Uspokój się, drogi panie Mazarini — rzekł król ze smutnym uśmiechem, w którym przebijała ironja — panny de Mancini, tracąc ciebie, największą poniosą stratę; lecz niemniej pozostaną najbogatszemi dziedziczkami Francji; a ponieważ obdarzyłeś mnie ich posagiem...
 Kardynałowi tchu już brakło.
 — Ja im go oddaję — dokończył Ludwik XIV-ty, dobywając z zanadrza pergamin, zawierający akt darowizny, który tyle burz wywołał w ciągu ostatnich dwóch dni w umyśle kardynała.
 — Czy nie mówiłem, monsiniorze?... — dał się słyszeć z przestrzeni pomiędzy łóżkiem a ścianą szept, jak tchnienie cichutki.
 — Wasza wysokość zwraca mi darowiznę!... — wykrzyknął Mazarini, tak pomieszany radością, że zapomniał o roli dobroczyńcy.
 — Wasza wysokość oddaje czterdzieści miljonów!... — wykrzyknęła Anna Austrjacka, — tak zdumiona, że zapomniała o roli zasmuconej.
 — Tak, panie kardynale, tak, pani — odpowiedział Ludwik XIV-ty, drąc pergamin, którego Mazarini nie śmiał jeszcze odebrać.
 — Tak, unicestwiam akt, pozbawiający mienia całą rodzinę. Majątek, nabyty przez jego Eminencję, w usługach moich, do niego a nie do mnie należy.