Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/198

—   198   —

 — Czynił mi ten zaszczyt, Najjaśniejszy Panie.
 — Dla mnie nic nigdy nie spełniałeś osobiście, jak sądzę?...
 — Wybacz, Najjaśniejszy Panie; ja to miałem szczęście podać panu kardynałowi projekt oszczędności, która trzysta tysięcy franków rocznie przysparza do szkatuły Waszej Królewskiej Mości.
 — Jakaż to oszczędność, mój panie?... — zapytał Ludwik XIV-ty.
 — Wasza Królewska Mość wie, iż stu szwajcarów ma koronki srebrne po obu stronach wstęgi, jaką noszą?...
 — Tak.
 — Otóż, Najjaśniejszy Panie, ja podałem projekt, aby koronki te wyrabiano z fałszywego srebra; tego nie znać wcale, a sto tysięcy talarów stanowi wyżywienie całego pułku w ciągu jednego półrocza, lub cenę dziesięciu tysięcy dobrych muszkietów, albo wartość statku o dziesięciu działach, gotowego niezwłocznie wypłynąć na morze.
 — To prawda — rzekł Ludwik XIV-ty, coraz baczniej przypatrując się tej osobistości — na honor, to bardzo właściwa oszczędność; zwłaszcza, iż śmiesznem jest nawet, aby te same koronki nosili żołnierze, co panowie.
 — Szczęśliwym się czuje, otrzymując uznanie Waszej królewskiej mości.
 — Czy ten jeden urząd przy panu kardynale piastowałeś?... — zapytał król.
 — Mnie to zlecił Jego Eminencja, przejrzenie rachunków głównego nadzoru finansów, Najjaśniejszy Panie.
 — A!... — wykrzyknął Ludwik XIV-ty; miał już zamiar odprawić Colberta, ale słowa te powstrzymały go — a!... to ty byłeś przez Jego Eminencje wyznaczony do kontrolowania pana Fouquet. I cóż było wynikiem tej kontroli?...
 — Wiadomość, że jest deficyt, Najjaśniejszy Panie; lecz jeżeli Wasza Królewska Mość raczy mi pozwolić...
 — Mów, panie Colbert.
 — Winienem dać Waszej Królewskiej Mości niektóre objaśnienia.