Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/199

—   199   —

 — Zbyteczne, mój panie; kontrolowałeś rachunki, przedstaw mi ich wykaz.
 — To będzie łatwe, Najjaśniejszy Panie.... Wszędzie pustki, nigdzie pieniędzy.
 — Zastanów się, mój panie; ostro napadasz na rząd pana Fouqueta, który, jak mi mówiono, jest człowiekiem bardzo zdolnym.
 Colbert sponsowiał i pobladł następnie, czuł bowiem, iż wchodzi w zapasy z człowiekiem, którego władza równoważyła prawie władzę tego, co przed chwilą wyzionął ducha.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, to bardzo zdolny człowiek — powtórzył z ukłonem.
 — Lecz, jeżeli pan Fouquet jest zdolnym człowiekiem, a pomimo to brak pieniędzy, czyjaż w tem wina?...
 — Nie obwiniam nikogo, Najjaśniejszy Panie, tylko mówię, jak jest.
 — To dobrze; zrób rachunki i przedstaw mi je. Mówisz, że jest deficyt?... Deficyt może być przemijającym; przychodzi kredyt i kapitały wracają.
 — Nie, Najjaśniejszy Panie.
 — Na rok bieżący może, rozumiem... ale na rok przyszły?...
 — Najjaśniejszy Panie, rok przyszły tak samo jest zjedzony ze szczętem jak i bieżący.
 — To rok po przyszłym będzie inny.
 — Będzie taki sam, jak przyszły.
 — Co ty mi prawisz, panie Colbert?...
 — Mówię, że cztery lata naprzód już są obdłużone.
 — Więc pożyczkę zaciągnięto.
 — Nie jednę, lecz trzy, Najjaśniejszy Panie.
 — To składać będziemy pieniądze z podatków.
 — Niema sposobu, Najjaśniejszy Panie, i tak już naród jest ograbiony bez żadnej korzyści dla Waszej Królewskiej Mości.
 Król się obruszył.
 — Wytłomacz się jaśniej, panie Colbert.
 — Niech Wasza Królewska Mość jasno wyraża myśl swoją i wypowie mi, czego sobie życzy, abym mu wytłumaczył.