Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/201

—   201   —

 — Tak, Najjaśniejszy Panie, z poleceniem, aby doręczyć je Waszej Królewskiej Mości.
 — Jakto!... oprócz czterdziestu miljonów, w testamencie zawartych?...
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Pan Mazarini miał inne jeszcze kapitały?...
 Colbert skłonił się na znak potwierdzenia.
 — Ależ to otchłań, nie człowiek!... — mruknął król. — Pan Mazarini z jednej, pan Fouquet z drugiej strony; na dwóch więcej może niż sto miljonów; nie dziwie się wcale, że moje skrzynie świeca pustkami.
 Colbert czekał nieruchomy.
 — A czy warta zachodu suma, którą mi przynosisz?... — zagadnął król.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, jest dość okrągła.
 — Ileż wynosi?...
 — Trzynaście miljonów liwrów.
 — Trzynaście miljonów!... — wykrzyknął, drżąc z radości Ludwik — trzynaście miljonów, mówisz, panie Colbert?...
 — Tak powiedziałem, trzynaście miljonów, Najjaśniejszy Panie.
 — O których nikt nie wie?...
 — O których nikt nie wie.
 — I one znajdują się w twojem ręku?...
 — W mojem ręku, Najjaśniejszy panie.
 — I ja je mogę dostać?...
 — W przeciągu dwóch godzin.
 — A gdzież one są?...
 — W piwnicy domu, który pan kardynał posiadał w mieście, a który raczył mi zapisać w testamencie.
 — Znasz więc testament kardynała?...
 — Posiadam duplikat z własnoręcznym jego podpisem.
 — Duplikat?...
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, oto jest.
 Colbert jak najspokojniej dobył akt z kieszeni i pokazał go królowi.