Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/202

—   202   —

 Król odczytał odnośny ustęp, co do darowizny owego domu.
 — Ale — rzekł — tu tylko o domu jest mowa, a nigdzie niema wzmianki o pieniądzach.
 — Wybacz, Najjaśniejszy Panie, ona w sumieniu mojem się znajduje.
 — I do ciebie się z tem zwrócił pan Mazarini?...
 — Czemużby nie, Najjaśniejszy Panie?...
 — On, człowiek tak nieufny?...
 — Względem mnie takim nie był, jak Wasza Królewska Mość widzi.
 Ludwik z podziwem zatrzymał swój wzrok na tej pospolitej, lecz pełnej wyrazu głowie.
 — Jesteś uczciwym człowiekiem, panie Colbert — rzekł.
 — Nie jest to cnotą, lecz obowiązkiem, Najjaśniejszy Panie.
 — Lecz — dodał Ludwik XIV-ty — czy te pieniądze nie należą do jego rodziny?...
 — Gdyby do niej należały, byłyby objęte testamentem kardynała, tak jak i reszta majątku. Gdyby te pieniądze należały do rodziny, w takim razie ja, który redagowałem akt darowizny, sporządzony na korzyść Waszej Królewskiej Mości, byłbym dodał sumę trzynastu miljonów do ofiarowanych ci, Najjaśniejszy Panie, czterdziestu miljonów.
 — Jakto, to ty, panie Colbert, redagowałeś akt darowizny!...
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Więc kardynał cię kochał?... — naiwnie dodał król.
 — Zaręczyłem tylko Jego Eminencji, że Wasza Królewska Mość darowizny nie przyjmie — ciągnął dalej Colbert, spokojnie, nieledwie uroczyście.
 Ludwik powiódł ręką po czole.
 — O!... zbyt młodym się czuję, aby rozkazywać ludziom — szepnął do siebie.
 Colbert czekał końca tego wewnętrznego monologu.
 Ludwik podniósł nareszcie głowę.
 — O której godzinie mam przysłać Waszej Królewskiej Mości pieniądze?... — zapytał.