Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/206

—   206   —

 — Tak sądzisz?... — wykrzyknął, czerwieniąc się, Ludwik XlV-ty.
 — W prochby mnie starł w przeciągu tygodnia, Najjaśniejszy Panie; Wasza Królewska Mość polecasz mi kontrolę, do której nieodzowną jest siła. Przy nadintendencie intendent to znaczy niższość.
 — Oparcia żądasz... nie polegasz więc na mnie?
 — Miałem już zaszczyt powiedzieć Waszej Królewskiej Mości, iż za życia pana Mazariniego drugą figurą w królestwie był pan Fouquet; lecz ze śmiercią tamtego, on stał się pierwszą.
 — Panie, dziś daję ci jeszcze swobodę mówienia mi wszystkiego, co ci się podoba; lecz pamiętaj, że jutro już tego nie ścierpię.
 — W takim razie staję się bezużytecznym dla Waszej Królewskiej Mości.
 — Już jesteś nim, skoro obawiasz się narażać, służąc mojej sprawie.
 — Ja obawiam się tylko, aby mi nie zagrodzono drogi do tego.
 — Czego więc żądasz?
 — Żądam, aby Wasza Królewska Mość dodała mi pomocników w zajęciach intendentury.
 — W takim razie urząd twój traci na wartości.
 — Lecz zyskuje na bezpieczeństwie.
 — Dobierz więc sobie towarzyszów.
 — Panowie: Breteuil, Marin, Herrard.
 — Jutro wyjdzie rozporządzenie.
 — Dziękuję ci, Najjaśniejszy Panie!
 — Czy to już wszystko, czego żądasz?
 — Nie, Najjaśniejszy Panie, jeszcze jednej rzeczy..
 — Jakiej?
 — Pozwól mi utworzyć izbę sprawiedliwości.
 — Nacóż ona?
 — By oddać pod sąd tych, co wzięli w antrepryzę pobór podatków, i tych, co dzierżawią dochody, a którzy od lat dziesięciu czynią nadużycia.