Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/207

—   207   —

 — Lecz... cóż im za to zrobią?
 — Trzech pójdzie na szubienicę, to zmusi innych do oddania tego, co zagarnęli.
 — Niepodobna mi jednak rozpocząć panowanie od wyroków śmierci, panie Colbert.
 — Wypadnie, Najjaśniejszy Panie, jeżeli nie chcesz, aby przyszło je zakończyć skazywaniem na tortury.
 Król nic nie odpowiedział.
 — Czy przystaje Wasza Królewska Mość?
 — Pomyśle nad tem.
 — Po rozwadze już będzie zapóźno.
 — Dlaczego?
 — Gdyż mamy do czynienia z ludźmi silniejszymi od nas, jeżeli zostaną ostrzeżeni.
 — Utwórz więc izbę sprawiedliwości.
 — Dobrze, utworzę ją.
 — Czy to wszystko już?
 — Nie, Najjaśniejszy Panie, pozostaje jeszcze jedna ważna rzecz. Jakie prawa przywiązuje Wasza Królewska Mość do tej intendentury?
 — Ależ... ja nie wiem... są zwyczaje...
 — Najjaśniejszy Panie, żądam, aby na tę intendenturę zostało przeniesione prawo odczytywania korespondencyj z Anglją.
 — To niemożebne, mój panie, gdyż do tych korespondencyj zwołuje się radę; sam pan kardynał tak czynił.
 — Sądziłem, że dziś rano Wasza Królewska Mość oświadczyła, iż rady mieć nie będzie.
 — Tak, oświadczyłem.
 — Niechże tedy Wasza Królewska Mość sam raczy wszystkie te listy, a nadewszystko z Anglji, odczytywać; przy tem szczególniej obstaję..
 — Pan będziesz korespondencje te odbierał, a mnie zdawać będziesz z nich sprawę.
 — Następnie, Najjaśniejszy Panie, co mam robić z finansami?