Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/212

—   212   —

Grimauda, następnie zasiadł w fotelu, a Raul pozostał przed nim, stojąc.
 — W każdym razie — ciągnął dalej Raul, — podróż twoja, panie, była jakąś wyprawą... w której groziły ci stal i ogień.
 — Nie mówmy już o tem, wicehrabio, — łagodnie odezwał się Athos — wyjechałem nagle, to prawda; lecz służba króla Karola II-go tego wymagała. Wdzięczny ci jestem, że niepokoisz się o mnie, i wiem, iż zawsze mogę na ciebie liczyć... Czy nie zbywało ci na czem w mojej nieobecności, wicehrabio?...
 — Nie, panie, dziękuję ci.
 — Rozkazałem Blaisoisowi, aby wyliczył ci, w razie potrzeby, sto pistołów.
 — Nie widziałem się z nim, panie.
 — Obchodziłeś się więc bez pieniędzy?..
 — Miałem jeszcze trzydzieści pistołów ze sprzedaży koni po ostatniej wojnie mojej, a książę pan był tyle łaskaw dozwolić mi wygrać w grze swojej dwieście pistolów, trzy miesiące temu.
 — Ty grywasz?... Nie lubię tego, Raulu.
 — Nigdy nie grywam, panie; tylko książę pan rozkazał mi grać za siebie w Chantilly... pewnego wieczora, gdy kurjer przybył od króla, — byłem posłuszny; wygraną kazał mi książę pan wziąć dla siebie.
 — Czy to taki zwyczaj domowy, Raulu?... — zagadnął, brwi marszcząc, Athos.
 — Tak, panie... książę pan każdego tygodnia, dla tej lub owej przyczyny daje zysk podobny jednemu ze swojej szlachty. Jest ich pięćdziesięciu u Jego książęcej mości; tym razem kolej padła na mnie.
 — Dobrze!... Jeździłeś więc do Hiszpanji?...
 — Tak, panie! piękną i mocno zajmującą podróż odbyłem.
 — Już miesiąc temu powróciłeś?...
 — Tak, panie.
 — A od tego czasu?...
 — Od tego czasu...
 — Coś robił?...
 — Pełniłem służbę moją, panie.