Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/215

—   215   —

 — Jakże dobry jesteś, panie — rzekł — zezwolenie to radością mnie przejmuje, lecz z niego nie skorzystam.
 — Jakto?... więc teraz nie zgadzasz się na nie?...
 — Tak, panie.
 — Nie okażę ci najmniejszego niezadowolenia z tego powodu, Raulu.
 — Lecz w głębi serca masz coś przeciw temu małżeństwu: nie z twego ono wyboru.
 — To prawda.
 — To wystarcza, abym nie upierał się przy niem... poczekam.
 — Zastanów się, Raulu!... smutne jest to, coś powiedział.
 — Wiem o tem, panie; ale mówię, że poczekam.
 — Na co?... bym umarł?... — powiedział mocno wzruszony Athos.
 — O!... panie!... — zawołał ze łzami w głosie Raul — czyż podobna, abyś mi tak serce rozdzierał, mnie, który nie dałem ci powodu do skargi.
 — Drogie dziecię moje, to prawda — wyszeptał Athos, zaciskając wargi, aby zdławić w sobie wzruszenie, nad którem nie był już w stanie zapanować. — Nie, ja zasmucać cię nie chcę już więcej; ale nie pojmuję, na co masz czekać... Czyżby na to, aż kochać przestaniesz?...
 — A!... nie... nie, panie; poczekam, aż zmienisz swe zdanie.
 — Ja chcę tylko zrobić próbę, Raulu, chcę się przekonać, czy panna de La Valliere będzie czekała, tak jak ty.
 — Mam nadzieję.
 — Lecz strzeż się, Raulu!... gdyby nie chciała czekać?... O!... ty taki młody, ufny i prawy jesteś... Kobiety są zmienne.
 — Nigdy mi, panie, źle nie mówiłeś o nich, nie miałeś nigdy powodu narzekać na nie; czemuż więc czynisz im zarzuty, gdy mowa o pannie de La Valliere?...
 — To prawda — rzekł Athos, spuszczając oczy — nie mówiłem ci nigdy nic złego o kobietach; nigdy nie miałem powodu skarżyć się na nie, panna de La Valliere nigdy nie dała powodu do najmniejszego choćby podejrzenia; lecz, gdy ktoś przewi-