Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/217

—   217   —

 — Pójdę mu ją złożyć z prawdziwą radością; kocham bardzo pana d‘Artagnan.
 — Dobrze robisz; jest to szlachetny i dzielny rycerz.
 — Który cię kocha!... — powiedział Raul.
 — Pewny tego jestem... Czy wiesz, gdzie on mieszka?...
 — Wszak w Luwrze, w Palais-Royal, wszędzie tam, gdzie król się znajduje. Przecie dowodzi muszkieterami.
 — Nie; pan d‘Artagnan jest chwilowo uwolnionym od służby, dla wypoczynku... Nie szukaj go zatem na stanowiskach służbowych. Dowiedzieć się możesz o nim u niejakiego pana Planchet.
 — Niegdyś jego pachołka?...
 — Tak właśnie ten, który został kupcem korzennym.
 — Wiem; przy ulicy Lombardów.
 — Coś w tym rodzaju... czy też przy ulicy de Areis.
 — Znajdę, znajdę, panie.
 — Pozdrowisz go ode mnie serdecznie i przyprowadzisz mi go na obiad przed wyjazdem moim do La Fere.
 — Dobrze, panie.
 — Dobranoc, Raulu.
 — Panie, spostrzegam u ciebie order, którego nie znałem jeszcze; zechciej przyjąć moje powinszowanie.
 — Złotego runa?... prawda... Bawidełko, mój synu... i to już nie bawi starego, jak ja, dziecka... Dobranoc, Raulu.