Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/221

—   221   —

 — Ależ ty sam, panie d‘Artagnanie, łatwo się zniechęcasz, porzucając rozpoczęte dzieło; nigdy się nie dorobisz.
 — O! co do mnie — odparł d‘Artagnan tonem lekceważenia — ja mam już dosyć. Miałem majątek rodzinny.
 Raul wpatrzył się w niego. Ubóstwo d‘Artagnana stało się przysłowiowem. Jako gaskończyk, przewyższył niepowodzeniem w sprawach pieniężnych wszelkie gaskonady Francji i Navarry; ze sto razy słyszał Raul zestawienie dwóch tych imion: Hiob i d‘Artagnan, jak zwykle chodzą w parze imiona Romulusa i Remusa.
 D‘Artagnan podchwycił to zdziwione spojrzenie.
 — A wreszcie twój ojciec musiał ci powiedzieć, że byłem, w Anglji?
 — Tak, panie kawalerze.
 — I że mnie tam spotkał szczęśliwy wypadek?
 — O tem nie wiedziałem, panie.
 — Tak, jeden z moich dobrych przyjaciół, pan bardzo wielki, wice-król Szkocji i Irlandji dopomógł mi w odnalezieniu spadku.
 — Spadku?
 — Dość okrągłego.
 — To pan jesteś bogaty.
 — Fiu!...
 — Zechciej przyjąć moje najszczersze powinszowania.
 — Dziękuję... Patrz, otóż i mój dom.
 — Przy placu Greves?
 — Tak; nie lubisz tej dzielnicy?
 — Przeciwnie: piękny widok. O! jakiż to ładny, starożytny dom!
 — Pod wezwaniem Panny Marji, jest to dawna winiarnia, którą od dwóch dni zamieniłem na dom mieszkalny.
 — Lecz swoją drogą winiarnia pozostała?
 — Pardieu!
 — A pan gdzie mieszka?
 — Ja mieszkam u Plancheta.
 — A powiedziałeś mi pan przed chwilą: „oto mój dom!“