Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/225

—   225   —

łeś wielkim Athosem; jesteś dzisiaj w złym sosie, a bogactwo cierpkim cię czyni, tak jak innych ubóstwo.
 — Masz słuszność, do licha!... nicpoń ze mnie i plotę trzy po trzy; zestarzałem się, jestem stara, niezdatna cięciwa, dziurawy pancerz, but bez podeszwy, ostroga bez gwiazdek, zrób mi przyjemność i powiedz mi jednę rzecz.
 — Co takiego?... drogi panie d‘Artagnanie.
 — Powiedz mi to: „Mazarini był gałganem“. Słuchaj, powiedz to, dla mojej miłości.
 — Z miłą chęcią.
 — Powiedz!...
 — Mazarini był gałganem — rzekł Raul, uśmiechając się do muszkietera, który rozjaśnił się jak za najpiękniejszych dni swoich.
 — Zaczekaj troszkę — odezwał się d‘Artagnan. — Połowę zdania wypowiedziałeś dopiero; a teraz konkluzja. Powtarzaj, Raulu, powtarzaj: „Lecz ja będę Mazariniego żałował“.
 — Kawalerze!...
 — Nie chcesz tego wymówić, to ja po dwakroć powiem to za cię... Lecz będziesz Mazariniego żałował.
 I śmieli się tak i sprzeczali dalej, kiedy wszedł chłopiec sklepowy.
 — Panie, list do pana d‘Artagnan.
 — Dziękuję... Patrzaj — wykrzyknął muszkieter.
 — Pismo pana hrabiego — odezwał się Raul.
 — Tak, tak.
 I rozpieczętował list.
 „Drogi przyjacielu — pisał Athos — proszony jestem ze strony króla, aby cię wezwać do niego“.
 — Mnie?... — rzekł d‘Artagnan, opuszczając list na stół.
 Podniósł go Raul i kończył czytać głośno:
 „Śpiesz się... Jego Królewska Mość bardzo potrzebuje pomówić z tobą i oczekuje cię w Luwrze“.
 — Mnie?... — raz jeszcze powtórzył muszkieter.
 — Tak — rzekł Raul.