Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/228

—   228   —

 — Drogi panie d‘Artagnan — zawołał wzruszony Raul, wyjrzawszy oknem, — nawet nie możesz uciekać.
 — A to dlaczego?
 — Bo tam na dole czeka na ciebie oficer od szwajcarów.
 — Cóż stąd?
 — Zaaresztuje cię!
 D‘Artagnan wybuchnął homerycznym śmiechem.
 — O! wiem ja dobrze, panie, iż stawisz mu opór, pokonasz go nawet, pewny jestem, że zwycięsko wyjdziesz z tej walki, ale to nazywa się buntem, a sam będąc oficerem, wiesz, co to karność wojskowa.
 — Djabelski dzieciak! jak to wychowane, jakie to logiczne!... — mruknął d‘Artagnan.
 — Przyznajesz mi pan słuszność, nieprawdaż?
 — Rozumie się. Lecz zamiast wyjść na ulicę, gdzie ten gamoń oczekuje na mnie, wymknę się drzwiami od tyłu. Konia mam w stajni; dobry koń; padnie pode mną ze zmęczenia, mniejsza z tem, środki moje pozwalają mi na to, niech pada jeden po drugim, bylem się w ciągu jedenastu godzin dostał do Boulogne; znam ja drogę... Jednę rzecz tylko powiedz swemu ojcu.
 — Jaką?
 — To jest... że to, o czem on wie dobrze, umieszczone jest u Plancheta, z wyjątkiem piątego, i że...
 — Lecz zastanów się, drogi panie d‘Artagnan; jeżeli uciekniesz, dwie rzeczy powiedzą.
 — Jakie, mój drogi chłopcze?
 — Pierwsza, że się boisz.
 — Kto to może powiedzieć?
 — Najpierw sam król.
 — Zapewne! to... prawdę powie. Boję się.
 — Druga, że czujesz się winnym.
 — Winnym, czego?
 — Zbrodni, którą podoba się im przypisać panu.
 — I to prawda... Radzisz mi zatem iść i dać się zamknąć w Bastylji?