Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/233

—   233   —

 — Wiem o tem, że jesteś uczciwym człowiekiem; lecz ja byłem młodzieńcem i obowiązkiem twoim było oszczędzać mnie... Co miałeś do zarzucenia królowi?... że Karola II-go zostawił bez pomocy?... wszystko powiedzmy... że nie miał zamiaru poślubić panny Mancini?
 Mówiąc to, król utkwił badawcze spojrzenie w muszkieterze.
 — A! a!... — mówił w duchu d‘Artagnan — nietylko pamięta, lecz zgaduje... Djablo!
 — Sąd twój — kończył Ludwik XIV-ty — dotykał króla i człowieka zarazem... A bezsilność tę... gdyż uważałeś to za słabość moją...
 D‘Artagnan milczał.
 — Wyrzucałeś mi także uległość względem nieboszczyka pana kardynała; a czyż nie on mnie wychował, podtrzymywał?... wynosząc się i sam w siłę wzrastając, wiem o tem dobrze. Lecz koniec końców skutki dobrodziejstwa pozostały. Kochałżebyś mnie więcej, jako niewdzięcznika i samoluba?... czy służyłbyś mi lepiej?
 — Najjaśniejszy Panie...
 — Nie mówmy już o tem: za wiele żalu dla ciebie, a dla mnie przykrości.
 D‘Artagnan nie został przekonany.
 Młody król, przybierając ton wyższości, nie posuwał sprawy.
 — Zastanowiłeś się już?... — podjął król.
 — Nad czem, Najjaśniejszy Panie?... — układnie zapytał d‘Artagnan.
 — Ależ nad tem, co ci powiedziałem.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie, zapewne...
 — I nie korzystasz ze sposobności odwołania słów swoich?
 — Najjaśniejszy Panie...
 — Wahasz się, jak widzę...
 — Nie pojmuję dokładnie, co Wasza Królewska Mość raczy mi mówić.
 Ludwik zmarszczył brwi.
 — Zechciej mi wybaczyć, Najjaśniejszy Panie, osobliwie tępą mam głowę... wiele rzeczy trudny ma dostęp do niej; co