Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/240

—   240   —

 — Bez ale. Tak, czy nie; czy jest to wynagrodzeniem dostatecznem?
 — O! z pewnością...
 — Poprzestałbyś więc na tem? Bardzo dobrze. Zdałoby się jednakże policzyć osobno wydatki nadzwyczajne, ułożysz się co do tego z panem Colbert, a teraz przejdźmy do rzeczy najważniejszej.
 — Ależ, Najjaśniejszy Panie — powiedziałem już Waszej Królewskiej Mości...
 — Że chcesz odpocząć, wiem o tem dobrze, tylko, że ja odpowiedziałem ci, iż tego nie chcę... Ja tu jestem panem, o ile mi się zdaje?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Tem lepiej! Niegdyś miałeś ochotę zostać kapitanem muszkieterów?
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Dobrze!... oto twój dyplom z podpisem. Składam go do szuflady. W dniu, w którym powrócisz z pewnej wyprawy, która ci chcę powierzyć, dyplom ten sam stamtąd zabierzesz.
 D‘Artagnan stał ze zwieszoną głową i jeszcze się wahał.
 — Cóż znowu, mój panie — odezwał się król — patrząc na ciebie, możaby myśleć, że nie wiesz o tem, iż na dworze arcychrześcijańskim wódz generalny muszkieterów ma pierwszeństwo przed marszałkami Francji.
 — Najjaśniejszy Panie, wiem o tem.
 — A zatem możnaby myśleć, że nie ufasz mojemu słowu?...
 — O!... nigdy w życiu. Najjaśniejszy Panie... nie przypuszczaj nawet podobnych rzeczy.
 — Pragnąłem ci dowieść, że ty, taki niezrównany sługa, pozyskałeś dobrego pana: czy jestem takim panem, jakiego sobie życzysz?...
 — Zaczynam wierzyć, że tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Zatem, mój panie, obejmiesz swoje obowiązki. Kompanja twoja od czasu twego wyjazdu jest w zupełnem rozprzężeniu, a ludzie z niej włóczą się i rozbijają po karczmach, pojedyn-