Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/241

—   241   —

kując się, pomimo edyktów moich i ojca mojego. Zaprowadzisz jak można najprędzej karność i porządek w służbie.
 — Tak, Najjaśniejszy Panie.
 — Nie odstąpisz od mojej osoby.
 — Dobrze.
 — I w armji przy boku moim iść będziesz i obozować koło mojego namiotu.
 — W takim razie, Najjaśniejszy Panie, jeżeli taki obowiązek wkładasz na mnie, nie potrzebuje Wasza Królewska Mość dawać mi dwudziestu tysięcy liwrów, których nie zarobię.
 Ludwik XIV śmiać się począł.
 — Przebiegły Gaskończyk z ciebie, panie d‘Artagnan; tajemnicę moją z pod serca mi wyciągasz.
 — A!... to Wasza Królewska Mość ma tajemnicę?...
 — Tak, mój panie.
 — Przyjmuję zatem dwadzieścia tysięcy liwrów, a tajemnicę zachowam, gdyż w czasach, w których żyjemy, dyskrecja ceny niema. Czy Wasza Królewska Mość zechce teraz mówić?..
 — Wdziejesz długie buty, panie d‘Artagnan, i wsiądziesz na konia.
 — Natychmiast?...
 — Za dwa dni.
 — Tak, to dobrze, Najjaśniejszy Panie, gdyż, przed wyjazdem, mam własne sprawy do uregulowania, w razie, jeżeli tam przyjdzie guza oberwać.
 — Może się i to przytrafić.
 — Zgoda i na to. Ale, Najjaśniejszy Panie, przemawiałeś do chciwości, do chęci wyniesienia się, do serca d‘Artagnana przemawiałeś, a zapomniałeś o jednej rzeczy.
 — O jakiej?...
 — Nie przemawiałeś do próżności: kiedyż zostanę kawalerem orderu królewskiego?...
 — Czy zależy ci na tem?...
 — Ależ rozumie się. Mój przyjaciel Athos jest cały wyszamerowany, to mnie razi.