Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/243

—   243   —

 — Zdaje mi się, że powiedziałeś prawdę, panie d‘Artagnan, tak, Belle-Isle w istocie do pana Fouquet należy.
 — Zatem Wasza Królewska Mość chce, bym się dowiedział, czy Belle-Isle dobrą jest miejscowością?...
 — Tak.
 — Czy fortyfikacje są tam nowe, czy stare?...
 — O to właśnie mi chodzi.
 — Czy na wszelki wypadek, wasale pana nadintendenta są dosyć liczni, aby utworzyć załogę?...
 — Tak właśnie, tego od ciebie żądam; trafiłeś na punkt najważniejszy w tej kwestji.
 — A jeśli są fortyfikacje, Najjaśniejszy Panie?...
 — Przejedziesz się po Bretanji, nasłuchując, i sądząc tę całą rzecz.
 D‘Artagnan szarpnął wąsa.
 — Jestem szpiegiem królewskim — rzekł bez ogródki.
 — Nie, panie.
 — Przepraszam, Najjaśniejszy Panie, mam przecie szpiegogować na rzecz Waszej Królewskiej Mości.
 — Jedziesz robić odkrycie, mój panie. A gdybyś szedł na czele muszkieterów ze szpadą w dłoni, dla wyśledzenia gdziekolwiek bądź pozycji nieprzyjacielskiej...
 Na te słowa d‘Artagnan zadrżał nieznacznie.
 — Czybyś się i wtedy także miał za szpiega?...
 — Nie, nie!... — rzekł zamyślony d‘Artagnan, — zmienia się postać rzeczy, gdy się śledzi nieprzyjaciela; wtedy jest się tylko żołnierzem... Więc jeżeli fortyfikują Belle-Isle?... — dodał niezwłocznie.
 — Zdejmiesz dokładny plan fortyfikacji.
 — A czy mnie tam wpuszczą?...
 — To do mnie nie należy, twoja w tem rzecz. Czy nie słyszałeś, iż zastrzegłem ci naddatek dwudziestu tysięcy franków rocznie, jeżeli zażądasz.
 — I owszem, Najjaśniejszy Panie; a jeżeli nie fortyfikują?...
 — Powrócisz najspokojniej, nie męcząc swego konia.
 — Gotów jestem, Najjaśniejszy Panie...