Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/244

—   244   —

 — Jutro, na początek, pójdziesz do pana nadintendenta, dla odebrania pierwszej pensji kwartalnej, którą ci wyznaczam. Czy znasz pana Fouquet?...
 — Bardzo mało, Najjaśniejszy Panie; zwracam jednak uwagę Waszej Królewskiej Mości, iż nie jest tak nieodzownem, abym go znał.
 — Przepraszani cię, mój panie, gdyż on odmówi ci tych pieniędzy, które ja ci wyznaczam, a tego ja oczekuję właśnie.
 — A!... — wykrzyknął d‘Artagnan. — A potem, Najjaśniejszy Panie?...
 — Po otrzymanej odmowie, udasz się po nie do pana Colbert. Ale, ale, czy masz dobrego konia?...
 — Doskonałego, Najjaśniejszy Panie.
 — Co zapłaciłeś za niego?...
 — Sto pięćdziesiąt pistolów.
 — Ja go kupię. Oto kwit na dwieście.
 — Ależ, Najjaśniejszy Panie, ja potrzebuję konia do podróży?...
 — Cóż stąd?...
 — Pozbawiasz mnie go.
 — Wcale nie; przeciwnie, ja ci go daję. Tylko, że skoro on do mnie, a nie do ciebie należy, pewny jestem, że nie będziesz go oszczędzał.
 — Pilno więc Waszej Królewskiej Mości.
 — Bardzo.
 — Cóż mnie tedy zmusza do dwudniowego wyczekiwania?...
 — Dwa powody, mnie tylko znane.
 — To co innego. Koń może odbić te dwa dni na ośmiu, które ma do przebycia; a zresztą jest poczta.
 — Nie, nie trzeba, poczta jest dość kompromitującą, panie d‘Artagnan. Jedź, lecz pamiętaj, że do mnie należysz.
 — Najjaśniejszy Panie, nie mnie to zarzucać, żebym o tem kiedy zapomniał!... O jakiej porze mam się pożegnać pojutrze z Waszą Królewską Mością?...
 — Gdzie mieszkasz?...
 — Odtąd powinienem mieszkać w Luwrze.