Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/245

—   245   —

 — Ja tego nie chcę. Zatrzymasz mieszkanie twoje w mieście; ja je zapłacę. Odjazd zaś oznaczam na nocną porę, ze względu, że nikt nie powinien cię widzieć, aby nie wiedziano, że z mego rozkazu wyjeżdżasz... Język za zębami, panie d‘Artagnan!...
 — Tem słowem wszystko Wasza Królewska Mość popsułeś, coś dotąd powiedział.
 — Pytałem cię, gdzie mieszkasz, bo niezawsze mogę posyłać po ciebie do pana hrabiego de la Fere.
 — Mieszkam u pana Planchet, kupca korzennego, ulica Lombardów, pod „Złotym tłuczkiem“.
 — Wychodź niewiele, mniej się jeszcze pokazuj i czekaj moich rozkazów.
 — Trzeba mi jednak iść po pieniądze, Najjaśniejszy Panie.
 — To prawda; lecz do intendentury takie tłumy zachodzą, że łatwo się możesz w nich zamieszać.
 — Nie mam kwitu na odbiór, Najjaśniejszy Panie.
 — Oto jest.
 Król położył podpis.
 Obejrzał go d‘Artagnan dla upewnienia się, czy wszystko w porządku.
 — Adieu, panie d‘Artagnan — dodał król — sądzę, iż zrozumiałeś mnie należycie?...
 — Zrozumiałem, iż Wasza Królewska Mość posyła mnie do Belle-Isle-en-Mer, nic więcej...
 — By dowiedzieć się?...
 — Jak postępują roboty pana Fouqueta; to wszystko.
 — Dobrze; przypuszczam, że możesz być schwytany.
 — Ja tego nie przypuszczam — zuchwale odparł Gaskończyk.
 — Zabitym... — ciągnął król dalej.
 — To nieprawdopodobne, Najjaśniejszy Panie.
 — W pierwszym przypadku, milczysz; w drugim żaden świstek mówić za ciebie nie będzie.