Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/251

—   251   —

 — Czy myślisz, że król bez żadnych, powodów wyniósł na takie stanowisko tego, którego ty nazywasz marnym pisarkiem?..
 — Najsamprzód warto się przekonać, czy król naprawdę oddał mu te posadę?..
 — Tak mówią.
 — Kto mówi?..
 — Wszyscy.
 — Wszyscy, to znaczy, że nikt; wymień kogo dobrze powiadomionego, coby to mówił.
 — Pani Vanel.
 — A!.. zaczynam być w strachu, rzeczywiście — rzekł Fouquet śmiejąc się; — to znaczy, że osoba, którą wymieniłaś, najlepiej może być powiadomiona.
 — Nie obmawiaj biednej Margerty, panie Fouquet, bo ona kocha cię stale.
 — Czy tak?.. to nie do uwierzenia. Sądziłem, że mały Colbert, jak mówiłaś przed chwilą, odziedziczył tę miłość, zostawił na niej ślad atramentu i zabazgrał swojem pismem.
 — Fouquet, Fouquet!.. otóż jakim jesteś, dla tych, które kochać przestałeś?..
 — Czy teraz stajesz w obronie pani Vanel, kochana margrabino?..
 — Tak jest, bo powtarzam, ona cię kocha zawsze, a na dowód tego, ona cię ostrzega i ocala.
 — Za twojem pośrednictwem, margrabino; to bardzo zręczne z jej strony. Żaden anioł nie mógłby mi być milszym i pewniej do zbawienia doprowadzić. Lecz skąd pani znasz Margeritę?..
 — To przyjaciółka moja z pensji.
 — Powiadacsz zatem, że ona ci doniosła o mianowaniu Colberta intendentem?..
 — Tak.
 — Otóż wytłomacz mi, margrabino; pan Colbert został intendentem, wszak tak?.. W czemże taki intendent, to jest mój