Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/254

—   254   —

 — Powiedziałem ci, margrabino, że to nic nie szkodzi, będę miał Colberta pod ręką, to nawet daleko lepiej.
 — Tak, lecz to nie wszystko, jak ci wiadomo, Margerita jest w przyjaźni z panią d‘Emerys i z panią Lyodot.
 — Tak.
 — Otóż Colbert dużo jej mówił o wielkich bogactwach tych dwóch panów i o przywiązaniu i oddaniu ich dla pana.
 — O!... tych dwóch jestem pewny; do śmierci wierni mi pozostaną.
 — Następnie, ponieważ pani Vanel z powodu jakiejś wizyty, musiała zostawić samego pana Colberta, a ten zawsze jest gotów do pracy, otóż zaledwie odeszła, wyjął ołówek z kieszeni, a ponieważ papier leżał na stole, zaczął tym ołówkiem robić notatki.
 — Notatki o panu Emerys i panu Lyodot?...
 — Tak, właśnie.
 — Ciekaw byłbym wiedzieć, co było w tych notatkach.
 — Otóż ja właśnie przyniosłam te papiery.
 — Pani Vanel wzięła notatki Colberta i mnie je przysłała?...
 — Nie, lecz trafem, bardzo podobnym do cudu, dostała się jej kopją jego pisma.
 — Jakim sposobem?...
 — Posłuchaj. Mówiłem przecie, że Colbert zastał papier na stole.
 — Tak.
 — Że wyjął z kieszeni ołówek.
 — Tak.
 — I pisał na tym papierze.
 — Tak.
 — Otóż, ołówek był twardy. Nia wierzchnim arkuszu, mocno przyciskając, pisał czarno, a na drugim, pod spodem leżącym odbijał wyrazy.
 — A potem?...
 — Colbert podarł pierwszy arkusz, lecz drugi na myśl mu nie przyszedł.
 — Cóż z tego?...