Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/255

—   255   —

 — Na drugim można było wyczytać, co na pierwszym było wypisane: pani Vanel przeczytała i przysłała po mnie...
 — A!...
 — Przekonawszy się, że jestem ci oddaną przyjaciółką, powierzyła mi papier i zarazem tajemnice tego domu.
 — Gdzież ten papier?... — zapytał Fouquet nieco zmieszany.
 — Oto jest, przeczytaj pan, — rzekła margrabina.
 Fouquet czytał:
 „Nazwiska poborców, których osądzić i skazać potrzeba, przez najwyższą Izbę sądową: d‘Emerys, przyjaciel M. F.; Lyodot, przyjaciel M. F.; de Vanin, obojętny“.
 — D‘Emerys, Lyodot?... — zawołał Fouquet, odczytując po raz drugi.
 — Przyjaciele M. F. — wskazała paluszkiem margrabina.
 — Lecz co znaczą te słowa: „Skazać w Izbie sądowej?“...
 — Na Boga!... — rzekła margrabina — to jasne, zdaje mi się. Nie doszedłeś do końca jeszcze, czytajże, czytaj.
 Fouquet czytał dalej:
 „Dwóch pierwszych na śmierć, trzeciego wydalić, wspólnie z panem d‘Hautemont, z panem de la Valette, których majątki będą jedynie skonfiskowane“.
 — Wielki Boże!... — wykrzyknął Fouquet — na śmierć, na śmierć Lyodot i d‘Emerys!... Choćby nawet sąd najwyższy skazał ich na śmierć, to przecie król nie podpisze wyroku, a nie ścina się głowy bez podpisu królewskiego.
 — Król mianował intendentem pana Golberta!...
 — O!... — zawołał Fouquet, jakgdyby ujrzał przepaść, roztwierającą się niespodzianie — to niepodobieństwo!... niepodobieństwo!... Lecz kto pociągnął ołówkiem pismo Colberta?...
 — Ja, z obawy, żeby się nie zatarło.
 — O!... ja się dowiem o wszystkiem!...
 — Nic się nie dowiesz; zanadto pogardzasz twoim nieprzyjacielem...
 — Przebacz mi, droga margrabino; posłuchaj łaskawie; tak, Colbert jest moim wrogiem, wierze temu; Colbert jest człowiekiem, wzbudzającym obawę, przyznaje; lecz ja mam czas przed