Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/260

—   260   —

rozgłosić całą sprawę. Trąbią teraz o tem po wszystkich ulicach Paryża i doprawdy, łaskawy panie, ty jeden nie wiesz o tem zdarzeniu...
 Fouquet zaczął chodzić po pokoju, z coraz bardziej wzrastającym niepokojem.
 — Cóż postanowisz, panie mój?... — zapytał Gourville.
 — Gdyby tak było, udam się do króla!... — zawołał Fouquet. — Jadąc do Luwru wstąpię najpierw do ratusza. Jeśli wyrok podpisany, no, to zobaczymy!...
 — Jedźmy!... — dodał — każ otworzyć, Gourvillu.
 — Ostrożnie, panie, — rzekł tenże, — pan opat Fouquet jest za drzwiami.
 — A!.. mój brat?... — odparł Fouquet zgryźliwie, — to on się tam znajduje?... musi wiedzieć coś złego i rad jest, jak zawsze, że może mi to oznajmić?... Do djabła, jeżeli mój brat przyszedł, interesy moje źle idą, Gourvillu; czemużeś wpierw nie powiedział?... Byłbym się dał łatwiej przekonać.
 — Obmawiasz go, panie łaskawy — rzekł Gourville, Śmiejąc się; — wcale nie w złych zamiarach przybywa.
 — Teraz stajesz w jego obronie, — oburzył się Fouquet — to człowiek bez serca, bez zdrowego rozumu, pożeracz mojego majątku.
 — Wie, żeś pan bogaty.
 — Pragnie mnie zrujnować.
 — Nie... pragnie tylko czerpać z pańskiego worka, ot i wszystko.
 — Dosyć, dosyć!... sto tysięcy dukatów w przeciągu dwóch lat!... Do licha!... to z mojej kieszeni, Gourvillu, a ja znam swoje rachunki.
 Gourville uśmiechnął się chytrze.
 — Tak, chcesz powiedzieć, że to król płaci — rzekł minister; — a!... Gourvillu, nie pora na złośliwe żarty.
 — Panie mój, nie gniewaj się...
 — Idź, odpraw opata; nie mam teraz ani grosza.
 Gourville podszedł do drzwi.