Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/274

—   274   —

 — Niepodobieństwo — rzekł Gourville — chyba przekupić dozorców.
 — Albo komendanta — mówił Fouquet.
 — Dzisiejszej nocy można ułatwić więźniom ucieczkę.
 — Kto z was podejmie się układów?
 — Ja — rzekł opat — zaniosę pieniądze.
 — Ja — rzekł Pellisson — pójdę namawiać!...
 — Słowo i pieniądze — powiedział Fouquet — pięćset tysięcy liwrów komendantowi Conciergerie, to dosyć, jeżeli będzie mało, znajdzie się miljon.
 — Miljon!... — zawołał opat — za połowę tej sumy pół Paryża przewrócę do góry nogami!...
 — Bez nadużyć, mój panie — przerwał Pellisson — komendant opłacony, więźniowie uciekają; dostawszy się na wolność, poruszają nieprzychylnych Colbertowi i dowodzą królowi, że młoda jego sprawiedliwość, nie jest nieomylną, jak wszystko, co jest przesadzone.
 — Jedź do Paryża, Pellissonie — rzekł Fouquet — i sprowadź tu dwie nieszczęśliwe ofiary! jutro zobaczymy, co wypadnie zrobić. Gourville, daj pięćset tysięcy liwrów Pellissonowi.
 — Pilnuj się pan, żeby cię wiatr nie porwał — oderwał się opat — co za odpowiedzialność, niech djabli porwą!... Pozwól mi pomóc ci cokolwiek.
 — Sza!... — rzekł Fouquet — nadchodzą... O!... co za przecudowny fajerwerk!...
 Właśnie w tej chwili deszcz gwiaździsty spadał na gałęzie drzew w parku.
 Pellisson z Gourvillem wyszli razem drzwiami, prowadzącemi z galerji w głąb pałacu.
 Fouquet zapuścił się w ogród wraz z pięcioma spiskowymi.