Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/283

—   283   —

 — Wielki Boże! jedź pan! jedź co prędzej — wołała margrabina, popychając ministra ku drzwiom, gdy Pellisson ciągnął go za rękę.
 — Doprawdy — rzekł minister skarbu — czyż jestem dzieckiem, aby mnie straszono widmami?
 — Jesteś olbrzymem — rzekła margrabina, — którego pragnie ukąsić gadzina...
 Pellisson ciągnął Fouqueta aż do karety.
 — Do Conciergerie, co koń wyskoczy!... — krzyknął stangretowi.
 Rumaki pomknęły jak błyskawica; żadna przeszkoda nie była w stanie zwolnić na chwilę ich biegu. Tylko przy arkadzie mostu Św. Jana, właśnie gdy mieli wjechać na plac Greve, długa linja konnicy zagrodziła ciasne przejście i zatrzymała karetę ministra skarbu.
 Fouquet z Pellissonem o tyle zwrócili uwagę na to zdarzenie, że im zabrakło chwilę drogiego czasu. W pięć minut byli już u komendanta. Urzędnik ten spacerował w pierwszym dziedzińcu. Na dźwięk nazwiska Fouqueta, szepniętego przez Pellissona, komendant podbiegł śpiesznie do karety z odkrytą głową, kłaniając się z szacunkiem.
 — Jakiż to zaszczyt dla mnie, ekscelencjo!... — zawołał.
 — Panie komendancie, bądź łaskaw, wejdź na chwilę do karety... Parę słów tylko powiem...
 Urzędnik umieścił się na przedniem siedzeniu ciężkiego powozu.
 — Żądam od pana pewnej przysługi — zaczął Fouquet.
 — Słucham, ekscelencjo.
 — Żądam przysługi, kompromitującej pana osobiście, lecz w zamian dającej ci na zawsze przyjaźń moją i opiekę.
 — Gdyby nawet przyszło w ogień się rzucić, uczynię to z ochotą.
 — Dziękuję — rzekł Fouquet — to, czego żądam, jest o wiele łatwiejsze.
 — O co chodzi, ekscelencjo?