Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/284

—   284   —

 — O zaprowadzenie mnie do pokoju, gdzie się znajdują panowie Lyodot i d‘Emerys.
 — Czy mogę wiedzieć, dlaczego?
 — Powiem w ich obecności, panie komendancie, a jednocześnie dam ci sposób, aby zatrzeć ucieczkę...
 — Ucieczkę! Więc nie chcesz, ekscelencjo?...
 — O czem?
 — Niema już tutaj panów Lyodot i d‘Emerys.
 — Od kiedy?... — zawołał Fouquet zadrżawszy.
 — Od kwadransa.
 — Gdzież są obecnie?
 — W wieży winseńskiej.
 — Kto ich stąd zabrał?
 — Rozkaz królewski.
 — Nieszczęście!... — krzyknął Fouquet, bijąc się w czoło. — Nieszczęście!
 Nie odezwał się więcej, siedział, jak martwy, z rozpaczą w duszy.
 — Co teraz będzie?... — rzekł Pellison.
 — Ha! przyjaciele moi zgubieni! Colbert zamknął ich w wieży... Ich to właśnie spotkaliśmy przy arkadach mostu św. Jana.
 Pellison, jak piorunem rażony, milczał. Czuł dobrze, iż najlżejszą wymówką zabiłby swego pana.
 — Dokąd jaśnie pan każe jechać?... — zapytał lokaj.
 — Do Paryża, do mego pałacu. Pellisson wracaj do Saint-Mande i przywieź mi natychmiast opata. Śpiesz się!...