Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/288

—   288   —

także wyjście na dziedziniec i furtkę do ogrodu mojego znajomego.
 — Wybornie!...
 — Wejdziemy wraz z więźniami do winiarni, wy zatarasujecie drzwi i brońcie ich, a przez ten czas uciekną przez ogród i plac Baudoyer.
 — To prawda, panie; byłby z ciebie znakomity dowódca, równy samemu księciu panu.
 — Czy zrozumiałeś?...
 — Doskonale.
 — Ile potrzebujesz na upicie twoich bandytów winem i zadowolenie złotem?...
 — O!... panie, cóż to za wyrażenie!... gdyby cię słyszeli!... Niektórzy z nich są nad wyraz podejrzliwi.
 — Chcę powiedzieć, że potrzeba ich doprowadzić do takiego stanu, aby nie mogli odróżnić nieba od ziemi, ponieważ jutro wydaję walkę królowi i chcę zwyciężyć, słyszysz?...
 — Zwyciężymy, panie... Co więcej rozkażesz?...
 — Reszta do ciebie należy.
 — Zatem, proszę o pieniądze.
 — Gourvillu, wylicz opatowi sto tysięcy liwrów.
 — Dobrze... wszak nie trzeba oszczędzać?...
 — Nie trzeba.
 — Kiedy tak, zwycięstwo pewne.
 — Jaśnie panie — perswadował Gourville — gdy się to odkryje, nałożymy głową.
 — E!... Gourvillu, — odparł Fouquet, czerwony z gniewu; — lituję się nad tobą; mów o sobie samym, poczciwcze. Moja głowa mocno siedzi na karku, chwała Bogu... No cóż, opacie, postanowione?...
 — Tak, panie.
 — Jutro o dwunastej?...
 — O dwunastej; idę teraz uprzedzić w tajemnicy naszych pomocników.
 — Nie oszczędzaj zapasów oberżysty.