Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/316

—   316   —

 — Proszę pana... wszak wołano: „Niech żyje Colbert!..“ — odpowiedział zmieszany oficer.
 — Cóż to znaczy, jakaś garstka spiskowców...
 — Nie, nie, lud, cała masa!
 — Doprawdy!... — rzekł Colbert rozjaśniony — lud cały wołał: „Niech żyje Colbert!“ Czy jesteś pewnym tego, co mówisz, mój panie?...
 — A jakże, potrzeba było tylko słuchać a raczej zatkać uszy, tak straszliwie wrzeszczano.
 — I to był lud... prawdziwy lud?...
 — Tak jest, proszę pana; tylko, że ten lud rozbił nas zupełnie.
 — O! to doskonale — ciągnął Colbert, odpowiadając swoim myślom. — Przypuszczam zatem, że to lud sam z siebie chciał spalić skazanych?
 — Ależ tak, panie.
 — To co innego... Spodziewam się, stawialiście dzielny opór?
 — Trzech mamy zabitych, proszę pana.
 — Lecz wy przynajmniej nie zabiliście nikogo?
 — Zostało tam na placu kilku buntowników, a miedzy innymi jeden jakiś porządniejszy człowiek.
 — Któż taki?
 — Niejaki Menneville, na którego policja oddawna już miała zwrócone oczy.
 — Menneville!... — zawołał Colbert — ten co na ulicy Hachette zabił porządnego obywatela, domagającego się tłustego kurczęcia?
 — Ten sam, panie.
 — I Menneville krzyczał także: „Niech żyje Colbert“.
 — Głośniej jak wszyscy!... jak wściekły...
 Zachmurzył się Colbert. Blask dumy, oświecający jego twarz, zagasł jak światełko robaczka świętojańskiego, zdeptanego w trawie.
 — Cóż opowiadałeś zatem — zaczął Colbert rozczarowany — że inicjatywa od ludu wyszła? Menneville był moim wrogiem, gdybym go był dostał w ręce, byłby wisiał z pewnością; wiedział on o tem doskonale; Menneville oddany był opatowi Fouquet...