Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/320

—   320   —

można panu powinszować — rzekł Colbert z gorzkim uśmiechem.
 — O rzekł!... d‘Artagnan, — król przepraszał mnie, że daje tak mało; to też obiecał dodać, jak będzie bogatszy; lecz muszę dokończyć, bo mi pilno...
 — I pomimo wątpliwości króla, minister skarbu wypłacił?
 — Tak samo, jak pomimo zapewnienia monarchy, pan odmówiłeś wypłaty.
 — Nie odmówiłem przecie, prosiłem tylko, żebyś pan zaczekał... Powiadasz zatem, że pan Fouquet dał ci pięć tysięcy liwrów?...
 — Tak samo, jakbyś pan był zrobił... Tylko że on trochę lepiej postąpił, kochany panie.
 — Cóż on zrobił?...
 — Wyliczył mi bardzo grzecznie okrągłą sumę, dodając, że dla króla skarb jest zawsze pełny.
 — Okrągłą sumę!... Pan Fouquet wyliczył panu dwadzieścia tysięcy, zamiast pięciu?...
 — Tak, panie.
 — Z jakiego powodu?...
 — Aby mi oszczędzić odwiedzin w kasie intendentury; to też mam tu w kieszeni dwadzieścia tysięcy nowiuteńkiem złotem, widzisz pan zatem, że mogę odejść, że nie potrzebuje pańskiej łaski i że wstąpiłem dla formy jedynie.
 D‘artagnan, śmiejąc się, uderzał po kieszeni, pokazując Colbertowi trzydzieści dwa pyszne zęby, olśniewającej białości, które zdawały się wyrażać: „Dajcie nam trzydziestu dwóch intendentów, schrupiemy ich z ochotą“.
 Colbert nie przeląkł się trzydziestu dwóch ostrych zębów; wyprostował się i zaczął:
 — Pan minister skarbu nie miał prawa tak uczynić.
 — Co pan mówisz?... — zapytał d‘Artagnan.
 — Mówię, że pański czek... Czy zechcesz mi go pan pakazać?
 — Z ochotą... oto jest.
 Colbert porwał tak śpiesznie podany papier, że muszkieter zaniepokoił się, a przedewszystkiem żałował, że go oddał.