Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/321

—   321   —

 — Otóż, mój panie, zlecenie królewskie zawiera, co następuje:
 „Na okaziciela; rozkazuję wypłacić panu d‘Artagnanowi sumę pięć tysięcy liwrów, stanowiącą czwartą część pensji, jaką mu przeznaczyłem“.
 — Tak jest napisane — rzekł d‘Artagnan, udając spokój.
 — Zatem król winien był panu tylko pięć tysięcy liwrów; dlaczegóż dano panu więcej?...
 — Dlatego, że posiadano więcej i że chciano dać mi więcej; nikomu nic do tego.
 — Bardzo naturalnie — rzekł Colbert z dumą — że pan nie masz pojęcia o rachunkowości, lecz, mój panie, jak postępujesz, gdy masz tysięc liwrów do zapłacenia?...
 — Nigdy jeszcze nie byłem w takiem położeniu — odparł d‘Artagnan.
 — Dajmy na to... — zawołał Colbert, unosząc się — dajmy na to, mówię, że pan masz dług, wszak płacisz jedynie tyle, coś winien?...
 — Dowodzi to jednej tylko rzeczy — rzekł d‘Artagnan — że pan masz swoje osobiste przekonania o rachunkowości, a pan Fauquet znów swoje...
 — Moje przekonania są właściwe.
 — Nie przeczę...
 — A pan otrzymałeś to, co ci się nie należało.
 Błyskawica zaświeciła w oczach d‘Artagnana.
 — Co mi się jeszcze nie należało, chciałeś pan powiedzieć, bo gdybym był wziął, co mi się nie należy, równałoby się to kradzieży.
 Colbert puścił te słowa mimo uszu.
 — Zatem piętnaście tysięcy liwrów winien pan jesteś do kasy — powiedział, uniesiony chciwością.
 — To mi pan zakredytujesz w takim razie — odpowiedział d‘Artagnan, z niezamąconą ironją.
 — Wcale nie, mój panie.
 — Dobryś!... jakżeż to będzie?... Odbierasz moje trzy rulony?... pan mi je odbierzesz?...