Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/322

—   322   —

 — Zwrócisz je pan do mojej kasy.
 — Ja?... o!... panie Colbert, nie licz na to.
 — Król potrzebuje swoich, pieniędzy, mój panie.
 — A ja potrzebuje pieniędzy królewskich.
 — Wierzę, lecz pan je zwrócisz...
 — Ani myślę. Słyszałem zawsze, że, co się tyczy rachunkowości, jak pan powiadasz, dobry kasjer nie odbiera nigdy tego, co daje.
 — Kiedy tak, mój panie, zobaczymy, co o tem powie król, któremu pokażę czek, na dowód, że Fouquet nietylko płaci, co się nie należy, lecz nawet nie odbiera kwitów.
 — Rozumiem teraz — zawołał d‘Artagnan — dlaczegoś pan tak chciwie porwał ten papier!...
 — Zobaczysz później, jaki on będzie użyteczny — odpowiedział Colbert, podnosząc papier do góry.
 — O!... — krzyknął d‘Artagnan, chwytając zręcznie czek — rozumiem doskonale, panie Colbert, nie potrzebuję wcale na to czekać...
 Schował do kieszeni papier, w locie złapany.
 — Panie, panie!... — wołał Colbert — dopuszczasz się gwałtu...
 — Daj pan spokój!... czyż warto zważać na maniery żołnierza?... — odparł muszkieter — żegnam pana i całuję serdecznie, najdroższy panie Colbert.
 Wykręcił się na pięcie i wyszedł, śmiejąc się w nos przyszłemu ministrowi.
 — Ten człowiek będzie mnie uwielbiał, — mruczał do siebie — szkoda wielka, że muszę mu trochę krwi napsuć.