Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/337

—   337   —

 — Za pozwoleniem — przerwał poeta — nie wiem, czy będziemy mieli czas pić wino, bo trzeba się nam spieszyć, gdyż muszę korzystać z przypływu morza, aby zabrać się na statek.
 — Na jaki statek?.... — spytał d‘Artagnan.
 — Ależ na statek, który odpływa do Belle-Isle.
 — Aha! do Belle-Isle — podjął muszkieter. — No, to dobrze!
 — O! będziesz pan miał jeszcze dość czasu — zawołał gospodarz; otwierając butelkę — statek odpływa aż za godzinę.
 — Któż mi da znać, gdy będzie czas?... — zapytał poeta.
 — Pański sąsiad — odrzekł gospodarz.
 — Lecz ja go prawie nie znam.
 — Skoro pan usłyszysz, że odjeżdża, będzie czas i na pana.
 — Czy i on jedzie do Belle-Isle?
 — Tak.
 — Ten pan, co ma lokaja?... — zapytał d‘Artagnan.
 — Tak, ten sam.
 — To zapewne jakiś szlachcic?
 — Tego nie wiem.
 — Jakto nie wiesz pan?
 — Bynajmniej, nie znam go, i wiem tylko, że pije to samo wino, co panowie.
 — Do szatana!... To wielki zaszczyt dla nas — rzekł d‘Artagnan, nalewając swemu towarzyszowi, gdy tymczasem gospodarz odszedł.
 — Tak więc — zaczął poeta, wracając do poprzedniego przedmiotu — pan nigdy nie widziałeś, jak drukują?...
 — Nigdy.
 — Patrzże pan, oto tak, bierze się litery, składając wyraz, oto są: A. B. R. E. G. E.
 I zebrał je i ułożył z szybkością i zręcznością, które nie uszły oka d‘Artagnana.
 — Masz pan wyraz Abrege — rzekł skończywszy.
 — Prawda — odpowiedział d‘Artagnan — że to są litery zebrane, ale jakże się trzymają, aby się nie rozpadły?...