Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/345

—   345   —

 — A!... — rzekł d‘Artagnan — prawda, że musi to być piękne, ale czy wiecie, że na zamku pana Fouquet w Vaux jest sto wież.
 Bretończyk podniósł głowę z głębokim podziwem, lecz nie był przekonany.
 — Sto wież!... — podchwycił — a jednak Belle-Isle jest piękniejsza. Czy chcesz pan widzieć Belle-Isle?
 — Alboż to można?... — zapytał pan Agnan.
 — Można, za zezwoleniem gubernatora.
 — Tak, ale ja nie znam gubernatora.
 — Skoro pan znasz pana Fouqueta to dość panu będzie powiedzieć swoje nazwisko.
 — Ależ, moi przyjaciele! nie bierzcie mnie za osobę znakomitą; ja nie jestem nawet szlachcicem.
 — Wszyscy jeżdżą do Belle-Isle — ciągnął dalej rybak mocnym i czystym akcentem — byleby tylko nie chcieli szkodzić wyspie albo jej panu.
 Muszkieter lekko wzdrygnął się:
 — Gdybym się nie obawiał — rzekł — słabości morskiej.
 — Na tej tu łodzi!... — zawołał rybak, wskazując dumnie swoją piękną łódź z okrągłym grzbietem.
 — No, usłucham was i pojadę zobaczyć Belle-Isle, ale tylko zdaleka, bo do niej pewno mnie nie wpuszczą.
 — Nas wpuszczają.
 — Was, a to poco?
 — Jakto poco?... Przecież sprzedajemy ryby korsarzom.
 — Co, korsarzom, powiadasz?
 — A tak, bo trzeba panu wiedzieć, że pan Fouquet każe budować dwa okręty korsarskie na ściganie Holendrów i Anglików, i że my dowozimy ryby dla osad tych okrętów.
 — No, no — pomyślał d‘Artagnan — coraz to lepiej; drukarnia, bastjony i okręty korsarskie! To widzę nasz pan Fouquet nie jest pospolitym nieprzyjacielem, jak mi się to zrazu zdawało. Rzecz warta bliższego rozpatrzenia.
 — Wyjeżdżamy punkt o wpół do szóstej — zapowiedział z powagą rybak.