Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/68

—   68   —

 — A więc — rzekł nareszcie — nie możesz — panie kardynale, w żaden sposób uczynić zadość mej prośbie?...
 — W żaden sposób, Najjaśniejszy Panie.
 — Pomyśl, że będę miał w Karolu wroga, gdy wstąpi na tron, słusznie mu przynależny.
 — O!... jeżeli Wasza Królewska Mość o to tylko się obawia — zawołał żywo Mazarini — to proszę się uspokoić. Z tej strony nie zagraża nam najmniejsze niebezpieczeństwo.
 — Ha!... więc nie nalegam już więcej — rzekł Ludwik XIV.
 — Czy przynajmniej przekonałem Waszą Królewską Mość?.. zapytał Mazarini, kładąc rękę na dłoń monar hy.
 — Najzupełniej.
 — Zażądaj czego innego, Najjaśniejszy Panie, a szczęśliwym będę, mogąc wynagrodzić tę moją odmowę. Wszystko, czego Wasza Królewska Mość żąda... byle nie miljona...
 — Wszystko?... panie kardynale.
 — Naturalnie!... Czyż nie jestem duszą i ciałem oddany na usługi Waszej Królewskiej Mości?.. Hola!.. Bernouin, pochodnie!... Straże dla Najjaśniejszego Pana!.. Jego Królewska Mość powraca na swe pokoje.
 — Nie jeszcze, panie kardynale, a ponieważ oświadczyłeś się, monsiniorze, z dobremi chęciami, a więc chce z nich skorzystać.
 — Dla siebie?.. — zapytał kardynał, uradowany nadzieja, iż nareszcie król poruszy sprawę panny Marcini.
 — Nie, monsiniorze, nie dla mnie... jeszcze dla mojego brata Karola.
 Twarz Mazariniego znów się zasępiła.
 Mruknął zcicha coś, czego król nie dosłyszał.