Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T1.djvu/88

—   88   —

 Ludwik westchnął głęboko, jak człowiek, któremu zdjęto krepujące go więzy i rzekł do siebie półgłosem:
 — Tymczasem chyba już skończone.
 Po chwili przywołał pokojowca.
 — Nie wpuszczać nikogo, aż za dwie godziny.
 — Najjaśniejszy Panie — odrzekł pokojowiec — właśnie jest ktoś, co prosi o pozwolenie wejścia.
 — Kto taki?...
 — Porucznik muszkieterów.
 — Ten, który mi towarzyszył?...
 — Tak, Najjaśniejszy Panie!...
 — A... on?... Niech wejdzie.
 Porucznik wszedł.
 Król dał znak ręką, pokojowiec ukłonił się i wyszedł.
 Ludwik XIV-ty powiódł za nim wzrokiem, dopóki nie zniknął za drzwiami, a gdy już portjery zapadły, odwrócił się i rzekł do porucznika:
 — Obecnością swoją przypominasz; mi pan, iż nie poleciłem ci zachowania najściślejszej tajemnicy o tem, co się dziś stało.
 — O!... Najjaśniejszy Pan zbytecznie trudzi się podobnem przypomnieniem. Zaraz widać, że Wasza Królewska Mość mnie nie zna.
 — Tak, to prawda — odparł król — wiem, że pan jesteś dyskretny, ale ponieważ nie żądałem tajemnicy...
 Porucznik skłonił się głęboko.
 — Czy Wasza Królewska Mość nie ma nic więcej do powiedzenia?... — zapytał.
 — Nie, panie, możesz odejść.
 — A czy mogę prosić Waszą Królewską Mość o łaskawe pozwolenie wypowiedzenia słów kilku.
 — Cóż to takiego?... — proszę się wytłomaczyć.
 — Najjaśniejszy Panie, rzecz bardzo małej wagi dla Waszej Królewskiej Mości, mnie jednak obchodząca do najwyższego stopnia. Dlatego też proszę Waszą Królewską Mość, o wybaczenie mi, iż śmiem trudzić cię, Najjaśniejszy Panie. Gdyby