Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/10

—   10   —

 — Masz słuszność, Porthosie — ty jesteś prawdziwą kłódka dla cudzej tajemnicy. Ale wróćmy do ciebie.
 — Dobrze — odpowiedział Porthos.
 — Mówiłeś mi, że przybyłeś tutaj na naukę geografji?
 — Nieinaczej.
 — Ale, jak widzę, ślicznie się tu bawisz.
 — Jakto?
 — Te warownie są cudowne.
 — Czy tak sadzisz?
 — W rzeczy samej. Prawdę mówiąc, w razie oblężenia, Belle-Isle jest nie do wzięcia.
 Porthos zatarł ręce.
 — I ja tak myślę — odpowiedział.
 — Ale któż u djabła ufortyfikował ten domek?
 Porthos nadął się.
 — Czy ci nic nie mówiłem?
 — Ani słowa.
 — A czy się nie domyślasz?
 — Nic a nic — to tylko mogę powiedzieć, że człowiek, który zna rozmaite systemy fortyfikacji, wybrał z nich najlepszy.
 — Na Boga!... — zawołał Porthos — miej wzgląd na moją skromność.
 — Jakto — zawołał muszkieter — to ty, ty?
 — Zmiłuj się, przyjacielu.
 — A więc to ty obmyśliłeś, uplanowałeś, nakreśliłeś te bastjony, ten szaniec, te półkola, te kortyny i teraz budujesz drogę ukrytą?
 — Ależ proszę cię...
 — A więc ty wybudowałeś ten tak wspaniały okop?
 — Przyjacielu...
 — I to ty nadałeś tę wklęsłość oknom, że ich skutecznie można używać do dział?
 — Tak ja, a któżby inny, mój Boże!
 — A! Porthosie, klęknąć przed tobą potrzeba! ale dlaczegóż ukrywałeś twój genjusz? Sądzę, mój przyjacielu, że mi to wszystko po szczególe pokażesz.