Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/101

—   101   —

 — Przebacz, panie hrabio — rzekł — sadze, że cię w bład wprowadzono; zapowiedziano samego pana de Manicamp, a ja jestem tylko jego posłańcem.
 — A!... — rzekł hrabia zobojętniały — cóż mi pan przynosisz?
 — List, panie hrabio.
 Malicorne podał pismo, nie spuszczając oczu z twarzy hrabiego.
 — Jeszcze jedna dama honorowa — rzekł — ten pustak Manicamp gotów wszystkie kobiety protegować.
 Malicorne ukłonił się.
 — A dlaczego sam nie przybył?... — zapytał hrabia.
 — Leży w łóżku.
 — Co u djabła! zapewne goły.
 Hrabia wyruszył ramionami, i dodał:
 — Ciekawym, co on robi z pieniędzmi?
 Malicorne zrobił poruszenie, jakby chciał powiedzieć, że tyle wie, co i hrabia.
 — A! to niech żyje na kredyt — mówił hrabia.
 — Ale ja myślę...
 — Co pan myślisz?
 — Że pan Manicamp tylko u pana hrabiego ma kredyt.
 — A więc on nie będzie w Hawrze?
 Malicorne znowu zrobił poruszenie.
 — To być nie może, wszyscy tam będą.
 — Sądzę, panie hrabio, że nie pominie tak pięknej sposobności.
 — On już powinien być w Paryżu.
 — Może będzie się starał nagrodzić stracony czas.
 — A gdzież teraz jest?
 — W Orleanie.
 — Panie — rzekł hrabia de Guiche — zdaje się, że masz dobry gust w wyborze twoich ubrań.
 Malicorne miał na sobie suknie po Manicampie.
 Ukłonił się.
 — Pan hrabia czyni mi wielki zaszczyt...