Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/103

—   103   —

można go ułożyć. W chodzie i stąpaniu uważam go za dosyć zręcznego.
 — Wybornie go oceniłeś, panie de Malicorne — rzekł hrabia — jak widać, jesteś znawcą.
 Po chwili dodał:
 — Śliczne masz suknie, panie de Malicorne, zapewne, nie na prowincji robione, bo w Orleanie ani w Tours tego kroju nie znają.
 — Panie hrabio, te suknie przyszły prosto z Paryża.
 — Zaraz znać. Ale wróćmy do interesu. Jak widzę, Manicamp żąda drugiego miejsca damy honorowej?
 — Właśnie o to pisze do pana hrabiego.
 — A kto była pierwsza dama?
 Malicorne uczuł, jak mu rumieniec występuje na twarz.
 — Piękna dziewica — odpowiedział — panna de Montalais.
 — To pan ja znasz?
 — Tak, panie hrabio, jest to prawie moja narzeczona.
 — Kiedy tak, to co innego... Winszuję. bardzo winszuję... — mówił hrabia de Guiche, na którego ustach igrał już dworski żarcik, który jednak miano narzeczonej wstrzymało.
 — A druga nominacja dla kogo jest przeznaczona?... zapytał. — Może znowu dla narzeczonej pana de Manicamp?... Jeżeli tak, bardzo żałuje biedaczki, bo będzie miała męża hultaja.
 — Nie, panie hrabio... Druga nominacja ma być dla panny Baume Le Blanc de la Valliere.
 — Jakieś nieznane nazwisko — rzekł hrabia.
 — Nieznane, tak, panie hrabio — odpowiedział Malicorne, uśmiechajac się.
 — Dobrze, pomówię z księciem — czy to panna?
 — Z bardzo dobrego domu, dama honorowa księżnej Orleańskiej.
 — Dobrze, czy pan chcesz mi towarzyszyć do księcia?
 — Najchętniej, jeżeli pan hrabia uczyni mi ten zaszczyt.
 — Masz pan swoją karetę?
 — Nie, panie, przybyłem konno.