Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/104

—   104   —

 — W tem ubraniu?
 — Nie, panie hrabio, z Orleanu przybyłem pocztą, a mając się przedstawić panu, zmieniłem odzież.
 — A! przypominam sobie, mówiłeś pan, że przybywasz z Orleanu.
 I zmiąwszy list, włożył do kieszeni.
 — Panie hrabio — odezwał się bojaźliwie Malicorne — zdaje mi się, że nie wszystko przeczytałeś.
 — Jakto, nie wszystko?
 — W jednej kopercie były dwa listy.
 — Czy tak?
 — Nieinaczej, panie hrabio.
 — Zobaczymy..
 I znowu hrabia wydobył list z kieszeni.
 — Prawda — rzekł rozwijając pismo, którego jeszcze nie czytał. — Nie wiedziałem, że znowu asygnacja na posadę u księcia. A! hultaj ten Manicamp, on widzę, prowadzi tem handel!
 — Nie, panie hrabio, on tylko czyni z tego ofiarę.
 — Dla kogo?
 — Dla mnie.
 — A czemużeś zaraz o tem nie mówił, panie de Mauvaiscorne?
 — Malicorne.
 — A! przepraszam, ta przeklęta łacina zawsze mi bruździ. Mal a mauvais — zdaje się, że to jedno, a jednak w nazwisku wielka różnica. Przebacz mi, panie de Malicorne!
 — O! pan hrabia tak łaskawy; ale właśnie z tego powodu zmuszony jestem dodać...
 — Co takiego?
 — Że nie jestem szlachcicem... mam serce i głowę, ale nazywam się tylko Malicorne.
 — To cóż w tem złego?... — zawołał hrabia de Guiche, przypatrując się złośliwiej figurze Malicorna — pan mi się bardzo podobasz. Co więcej, musisz być dziwnie dobrym, skoroś się