Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/105

—   105   —

spodobał temu samolubowi, panu de Manicamp. Powiedz szczerze, czy z nieba zstąpiłeś?
 — Dlaczego, panie hrabio?
 — Bo on nikomu dobrze nie czyni. A wszak mówiłeś, że chce ci wyrobić posadę?
 — Przepraszam pana hrabiego, jeżeli ją otrzymam, to nie jemu, ale panu będę obowiązany.
 — Prócz tego, onby ci jej nie dał dla pięknych oczu.
 — Panie hrabio...
 — Zaczekaj... zdaje mi się, że jest jakiś Malicorne w Orleanie. Aha!... podobno ten, co księciu pożycza pieniędzy.
 — Zapewne to mój ojciec.
 — Aha! jestem w domu, czem jest ojciec dla księcia, tem syn dla tego rozrzutnika, Manicampa. Ostrożnie, paniczu, on cię oskubie do kości.
 — Ale ja pożyczam bez procentu, panie hrabio — odpowiedział Malicorne, uśmiechając się.
 — Ja też powiadam, że musisz być świętym. Panie Malicorne, będziesz miał posadę, albo ja przestanę nazywać się hrabia de Guiche.
 — A! panie hrabio, jak wdzięczność już najprzód serce me przepełnia — odpowiedział Malicorne, uniesiony radością.
 — Jedźmy do księcia, kochany Malicorne, jedźmy.
 Hrabia de Guiche postąpił, dając znak Malicornowi, aby szedł za nim.
 Lecz w chwili, kiedy mieli wychodzić, jakiś młodzieniec ukazał się przed nimi.
 — A! dzień dobry — rzekł przybyły, cofając niejako hrabiego na dziedziniec.
 — A! to ty, Wardes!... — rzekł hrabia — w butach, ostrogach i ze szpicrózga w ręce?...
 — To strój podróżny... wszak wiesz, hrabio, że jedziemy do Havre. Już żywej duszy w Paryżu nie będzie.
 Nowoprzybyły ukłonił się ceremonialnie Malicornowi, który w swym ubiorze wyglądał jak książę.