Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/107

—   107   —

 — Na honor, jesteś prawdziwym purytaninem, jak mówią Anglicy.
 — Pan wicehrabia de Bragelonne!... — oznajmił lokaj na dziedzińcu, jakby to byt salon.
 — O!... kochany Raulu, przybywaj!... jakże w butach, przy ostrogach, więc i ty jedziesz?...
 Bragelonne zbliżył się do młodzieży, witając ją poważnym i uprzejmym, sobie właściwym ukłonem. Jego ukłon zwracał się szczególniej do pana de Wardes, którego nie znał, a którego twarz okryła się pewnym rodzajem obojętności na widok Raula.
 — Mój przyjacielu — rzekł do hrabiego de Guiche przyszedłem żądać twojego towarzystwa. Sądze, że jedziemy do Havru?...
 — Wybornie!... pojedziemy wszyscy razem. Pan Malicorne, pan Bragelonne i pan de Wardes, którego ci przedstawiam.
 Młodzi ludzie zamienili ukłony. Dwie różne natury zdawały się na samym wstępie nie zgadzać z sobą. De Wardes był przebiegły, skryty i nieszczery, Raul poważny, prawy i dumny.
 — Czy się panowie ze mną zgadzacie?...
 — W czem?...
 — Co do szlachectwa.
 — Któż na tem, jeżeli nie Grammont znać się może?...
 — Nie żądam komplementów, ale zdania.
 — Potrzeba znać przedmiot rozprawy — odpowiedział Raul.
 — De Wardes utrzymuje, że nadużywają tytułów, ja zaś powiadam, że tytuł nic człowiekowi nie dodaje.
 — Masz słuszność, — spokojnie odpowiedział Bragelonne.
 — A ja — odparł de Wardes, z pewnym rodzajem uporu — ja, panie wicehrabio, utrzymuję, że mam słuszność.
 — Co pan mówiłeś?...
 — Mówiłem, że wszystko czynią we Francji, aby upokorzyć szlachtę.
 — Ktoż to tak czyni?... — zapytał Raul.
 — Sam król; otacza się ludźmi, którzy nie mogą dowieść nawet trzech stopni.