Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/108

—   108   —

 — Jakto!... — zawołał de Guiche — nie wiem u djabła, gdzie to widziałeś, panie de Wardes?...
 — Mam przykład.
 I znacząco spojrzał na Bragelonna.
 — Powiedz więc.
 — Czy wiesz, kogo mianowano kapitanem muszkieterów? — odrzekł de Wardes. — Godność, która więcej znaczy niż parostwo, godność, która daje wstęp do marszałkowstwa...
 Raul począł się rumienić, bo odczuł, dokąd de Wardes zmierza.
 — Nie wiem — odpowiedział hrabia — niedawno, bo przed ośmiu dniami, miejsce to wakowało i król odmówił nawet księciu, który prosił o nie dla jednego ze swoich ulubieńców.
 — A więc, dowiedz się, mój drogi; król odmówił księciu, a dał godność jakiemuś rycerzowi d‘Artagnan, który przez trzydzieści lat włóczył miecz po przedpokojach.
 — Za pozwoleniem pańskiem — odparł Raul, spoglądając surowo na pana de Wardes — pan zapewne nie znasz tego, o którym mówisz.
 — Ja nie znam pana d‘Artagnana?... O!... mój Boże, a któż go nie zna?...
 — Ci, którzy go znają, panie — odparł Raul z powagą — muszą przyznać, że jeżeli nie jest najpierwszym szlachcicem na świecie, nikomu nie ustąpi w odwadze i prawości. Oto jest moje zdanie o tym człowieku, a znam go od mojego przyjścia na świat.
 Pan de Wardes chciał coś odpowiedzieć, ale hrabia de Guiche mu przerwał.