Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/110

—   110   —

 — Dziękuję, — odpowiedział młodzieniec, — hrabia jest zdrów.
 Błyskawica nienawiści zajaśniała w oczach pana de Wardes.
 Hrabia de Guiche zdawał się nie zważać na to i, podawszy rękę Raulowi, rzekł;
 — Wszak prawda, Bragelonnie, że połączysz się z nami w Palais-Royal?...
 Następnie dając znak panu de Wardes, aby szedł za nim, rzekł:
 — Jedziemy, pójdź, panie Malicorne.
 Nazwisko to zwróciło uwagę Raula.
 Zdawało mu się, że słyszał gdzieś dawniej to nazwisko, ale nie mógł sobie przypomnieć, w jakich okolicznościach. Kiedy nawpół zamyślony, nawpół zagniewany rozmową z panem de Wardes, szukał go w pamięci, trzej młodzi ludzie podążali ku Palais-Royal, gdzie mieszkał książę, brat króla. Malicorne domyślił się dwóch rzeczy. Po pierwsze, że młodzi ludzie mają z sobą coś do pomówienia. Poowtóre, że na równi z nimi iść nie powinien.
 Pozostał więc w tyle.
 — Czyś oszalał?... — rzekł hrabia de Guiche do swojego towarzysza, kiedy oddalił się o kilka kroków od pałacu de Grammont — napadasz na d‘Artagnana i to przy Raulu!...
 — To cóż z tego?... — odpowiedział de Wardes.
 — Jakto cóż z tego?...
 — Zapewne; czyż nie wolno mówić o panu d‘Artagnanie?...
 — Ale wiesz, że pan d‘Artagnan należy do owego sławnego i strasznego oddziału wojska, który zwie się muszkieterami.
 — Być może; ale to nie przeszkadza mi nienawidzieć pana d‘Artagnana.
 — Cóż ci on takiego zawinił?...
 — Mnie?... nic a nic.
 — A dlaczegóż go nienawidzisz?...
 — Zapytaj cieniów mego ojca.
 — Prawdę mówiąc, mój de Wardes, zadziwiasz mnie. Pan d‘Artagnan nie należy do ludzi, którzy zostawiają po sobie