Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/112

—   112   —

 Przepych koni, zbroi i liberii powodował w owym czasie, dzięki dobrej woli ludów i tradycyjnemu przywiązaniu do tronu, ogromne wydatki, dla których podatki nakładano.
 Mazarini mówił:
 — Niechaj szemrzą, byle płacili.
 Ludwik XIV-ty dodał:
 — Niechaj bawią się patrzeniem.
 Wzrok zastąpił głos: można było patrzeć, ale nie wolno było szemrać.
 Hrabia de Guiche zostawił pana de Wardes i Malicorna przy wielkich schodach, sam zaś posiadając łaskę księcia wraz z rycerzem Lotaryńskim, do którego uśmiechał się, ale go nie lubił, udał się prosto do księcia.
 Zastał młodego księcia przed zwierciadłem, różującego się.
 W rogu gabinetu, na poduszkach, siedział rozparty kawaler Lotaryński, któremu zawijano jeszcze włosy, a on bawił się niemi jak kobieta.
 Książe, widząc wchodzącego hrabiego, zwrócił się:
 — A!... to ty, hrabio de Guiche, — rzekł — przybywaj i powiedz mi prawdę.
 — Mości książę, to mój zwykły błąd, że mówię prawdę.
 — Wyobraź sobie, hrabio, ten złośliwy kawaler przykrość mi sprawia.
 Kawaler wzruszył ramionami.
 — A to jakim sposobem?... — zapytał hrabia — to nie jest w zwyczaju kawalera.
 — Ot tak... utrzymuje on, — mówił dalej książę — że moja narzeczona jest więcej niż kobietą, a ja mniej niż mężczyzną.
 — Pamiętaj Wasza wysokość, — rzekł de Guiche, marszcząc brwi, — że żądałeś prawdy ode mnie.
 — No tak, — odpowiedział książę, prawie drżący.
 — A więc ją powiem.
 — Nie śpiesz się, hrabio, — zawołał książe — dosyć masz czasu; patrzaj na mnie z uwagą i dobrze przypomnij sobie księżnę; zresztą oto jej portret, patrz.
 I podał mu miniaturę jak najdelikatniejszej roboty.