Strona:PL Aleksander Dumas - Wicehrabia de Bragelonne T2.djvu/115

—   115   —

 — Kulas?... — powtórzył książę — księżna taki widok ma mieć przed oczyma?... Na honor, to dla niej może być niebezpieczne.
 Kawaler Lotaryński parsknął śmiechem.
 — Panie!... — odrzekł hrabia de Guiche — nieszlachetnie postępujesz, ja proszę, a ty mi przeszkadzasz.
 — O!... przebacz, panie hrabio — odpowiedział kawaler Lotaryński zaniepokojony tonem, jakim de Guiche wymówił swoje zdanie — nie było to moim zamiarem, a przytem, jak sądzę, biorę za nią kogo innego.
 — Zaręczam panu, że właśnie tak czynisz.
 — Czy ci wiele na tem, hrabio, zależy?... — zapytał książę.
 — Bardzo wiele, mości książę.
 — Zgoda, ale już ani jednej więcej nominacji, ani jednego już miejsca...
 — E!... — zawołał kawaler — otóż i południe, godzina, przeznaczona na wyjazd.
 — Jak widzę, pan mnie dziś wypędzasz!... — zapytał hrabia de Guiche.
 — O!... jakże mnie, hrabio, kłujesz!... — odpowiedział z pewną niecierpliwością kawaler.
 — Ale nie kłóćcie się, panowie — rzekł książę — bo wiecie, że mi to przykrość sprawia.
 — A nominacja?... — rzekł de Guiche.
 — Weź blankiet z szafy i podaj mi go.
 Guiche wziął blankiet ze wskazanego miejsca i podał go księciu wraz z piórem, umaczanem w atramencie.
 Książę podpisał.
 — Masz — rzekł — ale pod jednym warunkiem.
 — Pod jakim?...
 — Że się pogodzisz z kawalerem.
 — Najchętniej — odrzekł hrabia.
 I podał mu rękę z obojętnością, która podobna była do wzgardy.
 — Jedź, hrabio — rzekł kawaler, udając, że nie spostrzega lekceważenia hrabiego — jedź i wracaj coprędzej.